martes, 31 de julio de 2012

Modelado de un evónimo y conservación de la leña seca

Otro de los árboles pendientes de pinzado y modelado era uno de los evónimos que hace unos años había recuperado de un seto y que ya había presentado en una entrada anterior



Por enero de este año su estado era el siguiente


No era necesario el transplante, por lo que poco tenía que hacer más que cultivarlo, hasta llegar al momento de pinzar, acometer una pequeña remodelación y proteger la leña seca.


Naturalmente la posición de plantado no es la adecuada debido al problema para fijar el árbol en posición, pero en el próximo transplante variaré la inclinación, más o menos así


El objetivo era podar algunas ramas y orientar otras, para provocar la aparición de nuevos brotes y la compactación del árbol, así como reducir la rama trasera que a lo mejor no entra en el diseño final, pero por ahora la conservo (siempre hay tiempo de cortar después)



Naturalmente la inclinación sería la anterior


Lo más importante en este momento era proceder a tratar la leña seca del evónimo, que me parece bastante interesante, por no decir lo más destacado de este proyecto de bonsái. Muestro unas imágenes, no muy buenas, pero el macro de la cámara que tenía operativa esos días no daba para más







El primer trabajo de conservación de la leña seca que efectúo en este árbol coincide con el transplante y consiste, ya que parte de la leña va a estar debajo del sustrato, en usar en esa zona grava volcánica o arena de sílice para que no retenga humedad.

Segunda parte, aplicación de líquido de jin (caldo sulfocálcico) después de un ligero cepillado de la suciedad y de humedecer el tronco para que penetre mejor.

Y, finalmente, unos meses después, para que el líquido de jin pierda un poco de blancura, un producto endurecedor de la madera, como los que usan en restauración de muebles. Yo uso el siguiente, sólo porque fue el que conseguí más fácilmente


Lo primero, como en el líquido de jin, humedecer la madera


Una mano de endurecedor y quedaría así



Y al día siguiente, ya seco



La textura queda ligeramente "de plástico" y con cierto brillo, pero con el tiempo va desapareciendo esta apariencia. Yo suelo repetir el tratamiento cada dos o tres años y la madera se mantiene en buen estado.

Tan sólo puntualizar que este tratamiento con endurecedor lo llevo a cabo con especies como el evónimo de este ejemplo, con una madera blanda que de otro modo, con la humedad de Galicia y sobre todo en invierno, se degradaría en no mucho tiempo. Otras especies con madera más dura y resistente, incluidos los enebros, se pueden tratar con el líquido de jin en un par de aplicaciones a lo largo del año, usando después aceite de linaza, protectores de la madera al agua o productos similares, teniendo la precaución de repetir los tratamientos de manera periódica.

Espero que os haya sido de utilidad, aunque no se trate de nada nuevo, sólo el relato de mi experiencia con este producto.




sábado, 28 de julio de 2012

Siguen los trabajos en los aligustres

En la anterior entrada enseñé el estado actual del Ligustrum ovalifolium más viejo de los que tengo. Hoy estuve trabajando en la terraza y, aprovechando, me dediqué a fotografiar otros detalles, entre ellos la propia terraza, que va en camino de estar ordenada


Para completar la entrada del aligustre, tomé como modelo otro ejemplar que lleva menos de dos años en maceta, para comparar el tamaño de las hojas y mostrar la reducción que se consigue con el tiempo.



Mañana intentaré ponerme con el otro aligustre, que necesita un pinzado y alambrado a fondo. Si a Maderadeboj le parecía que el de la entrada anterior había crecido bien, este seguro que le sorprende. La imagen completa la pondré la semana que viene. Mientras tanto una imagen de los chupones que salen por todas partes


El calibre del tronco es bastante aceptable


En próximos días... el pinzado. Veremos que puedo obtener de aquí. Prometo no emocionarme con las tijeras.


viernes, 27 de julio de 2012

Aligustre, dos meses después del pinzado

El Ligustrum ovalifolium que había pinzado y alambrado a comienzos de junio no ha crecido demasiado, pero se nota que ha densificado. En aquel momento así quedó


Y actualmente este es el frente


En esta ocasión no use mis socorridos vasitos de yogur. Creo que merece unas cestitas más habituales, y aprovechando que renové el abono para el verano ahora se ve así


Vistas laterales




Vista trasera


Y una imagen cenital


Estos días daré un repaso al alambrado de algunas de las ramas finas, ordenándolas e igualando la silueta y será momento de retirar las hojas de mayor tamaño, pero creo que lleva buen camino.





jueves, 26 de julio de 2012

Tardes de pinzado. Evonimus pulchellus

Continúo con unos modestos trabajos de pinzado de estos últimos días. La verdad es que con las diversas ocupaciones de esta temporada algunos estaban y están un poco pasados de tiempo, pero tendré que pasarlos por la peluquería para que no se desmanden.

Uno de los "pacientes" de estos días fue un Evonimus pulchellus variegata que ya había presentado en otra entrada y que vengo intentando formar desde hace cinco años (se me resiste). Así lo dejé en marzo, después del transplante


Y su estado, en una especie de presentación, ahora en julio, como se ve bastante desmelenado, sobre todo en el lado derecho. El año que viene tendré que reducir el vigor de las raíces de esa parte


El resultado del pinzado


Una comparación para apreciar sus dimensiones. Realmente la hoja reduce muy bien, ya que debe ser la tercera parte del tamaño de los ejemplares cultivados en el suelo. La exposición al sol también provoca que el color de las mismas sea muy claro, en vez de verde oscuro con una mancha más clara en la parte central.


Más que un pinzado fue un proceso de poda y alambrado para conseguir ir formando y distribuyendo las distintas ramas. Se aprecia en la fotografía tomada desde arriba, aunque un poco desenfocada


Seguiremos dedicando tardes al pinzado. Espero no emocionarme con las tijeras, que peligra la integridad de mis árboles.



miércoles, 25 de julio de 2012

25 de xullo Día de Galiza - 25 de julio Día de Galicia

Hoxe é 25 de xullo, festividade de Santiago Apóstolo e Día de Galiza, unha data para exaltar a nosa cultura e a nosa lingua, lonxe, como non, de temas políticos, lembrando sempre que o noso patrimonio, material e inmaterial, é unha herdanza que nos deixaron os nosos devanceiros e que nós estamos na obriga de conservar e mellorar para os nosos descendentes, como parte integrante do noso pasado, do noso presente e do noso futuro.
Hoy es 25 de julio, festividad de Santiago Apóstol y Día de Galicia, una fecha para exaltar nuestra cultura y nuestra lengua, lejos, como no, de temas políticos, recordando siempre que nuestro patrimonio, material e inmaterial, es una herencia que nos dejaron nuestros antepasados y que nosotros estamos obligados a conservar y mejorar para nuestros descendientes, como parte integrante de nuestro psado, de nuestro presente y de nuestro futuro.

Non podía escoller outro tema para a entrada do día de hoxe que a Catedral de Santiago de Compostela, tanto por ser o centro da peregrinación xacobea, como pola súa beleza e, tamén por unha certa relación coas miñas queridas terras de Deza.
No podía escoger otro tema para la entrada del día de hoy que la Catedral de Santiago de Compostela, tanto por ser el centro de la peregrinación jacobea, como por su belleza y, también por una cierta relación con mis queridas tierras de Deza.

Pensar tan só que cando se fixo a xoia románica do Pórtico da Gloria, no século XII, o arcebispo era Pedro Suárez de Deza, nativo desta bisbarra.
Pensar que cuando se hizo la joya románica del Pórtico de la Gloria, en el siglo XII, el arzobispo era Pedro Suárez de Deza, nativo de esta comarca.


E que cando Casas e Novoa levantou a fermosa fachada do Obradoiro, outro veciño destas terras, don Caetano Gil e Taboada, dirixía tamén o arcebispado.
Y que cuando Casas y Novoa levantó la hermosa fachada del Obradoiro, otro vecino de estas tierras, don Cayetano Gil y Taboada, dirigía también el arzobispado.


Por tal motivo, vou centrar esta entrada en dous lugares que non son dos máis coñecidos da catedral compostelá: as excavacións baixo a nave e as cubertas. As fotografías son do ano 2005, feitas con motivo dunha "visita de traballo", pois daquela aínda non se ofertaba a todo o mundo o ver os restos arqueolóxicos debaixo do templo.
Por tal motivo, voy a centrar esta entrada en dos lugares que no son de los más conocidos de la catedral compostelana: las excavaciones bajo la nave y las cubiertas. Las fotografías son del año 2005, hechas con motivo de una "visita de trabajo", pues en aquel momento todavía no se ofertaba a todo el mundo ver los restos arqueológicos debajo del templo.

Comezo cunhas imaxes do subsolo e algunha dos nosos devanceiros
Comienzo con unas imágenes del subsuelo y alguna de nuestros antepasados








Unhas imaxes do interior da catedral
Unas imágenes del interior de la catedral




E xa a visita ás cubertas, totalmente recomendable, cunhas fermosas vistas de todo o casco antigo de Santiago de Compostela
Y la visita a las cubiertas, totalmente recomendable, con unas hermosas vistas de todo el casco antiguo de Santiago de Compostela










E desde a Cruz dos Farrapos, onde os que viñan en peregrinación queimaban o que restaba das súas vellas vestimentas, un saúdo para todos vós
Y desde la Cruz de los Harapos, donde los que venían en peregrinación quemaban lo que quedaba de sus viejas vestimentas, un saludo para todos vosotros